Rok 2016 był dla mnie wyjątkowo udany festiwalowo. Zaczęło się od Berlinale, potem Karlowe Wary, Toronto, Gdynia i Warszawski Festiwal Filmowy. Przegląd filmów z całego świata, wielkie nazwiska, jak i całkowie zaskoczenia małym i skromnym kinem. Część z tych produkcji czeka na polską premierę, a u mnie zajmują czołewe miejsca na liście najlepszych produkcji tego roku. Warto zwrócić na nie uwagę!
Divines, reż. Houda Benyamina
Francuskie getto, w którym mieszka Dounia i Maimouna, nie sprzyja spokojnemy życiu. Nastolatki codziennie muszą walczyć o siebie, o lepsze jutro i swoje marzenia. Dumna Dounia nie chce skończyć jak jej matka, która prostytuuje się, a smutki zapija alkoholem. Ona jest ambitna, harda i uwielbia ryzyko. Divines to niezwykle mocna opowieść o przyjaźni pomimo podziałów i o kruchości ludzkiego losu. Fenomenalna Oulaya Amamra. Film można zobaczyć na platformie Netflix.
Wspomnienie lata, reż. Adam Guziński
Piotrek przeżywa samotne wakacje. Matka jest zajęta pracą i spotkaniami, prawdpodobnie z nowym kochankiem, a ojciec zarabia na rodzinę za granicą. Guziński tworzy przejmujący portret dorastającego chłopca pozostawionego samemu sobie, który musi dokonywać trudnych wyborów: pomiędzy prawdą a kałmstwem, krzykiem a milczeniem, ojcem a matką. Wyjątkowo wyciszony i sugestywy film. Niesamowity debiut Maxa Jastrzębskiego.
Polująca z orłami, reż. Otto Bell
Konserwatywna społeczność nie przyjmuje z radością pomysłu trzynastoletnie Aisholpan odnośnie polowania z orłami. Tresura i opieka nad tymi ptakami od pokoleń jest domeną mężczyzn. Dziewczynka nie poddaje się i wbrew oczekiwaniom wszystkich podąża za swoimi marzenami. Otto Bell stworzył przejmujący obraz o pasji i nadziei pełen humoru i wzruszających momentów.
Una, reż. Benedict Andrews
Una po latach postanawia skonfrontować się z mężczyzną, który w dzieciństwie molestował ją seksualnie. Miłość miesza się ze złością. Kobieta nie niesie w sobie jednoznacznych emocji. Pragnie uświadomić Markowi jak wpłynął na jej życie i jakie były jej uczucia w tamtym momencie. Kameralna opowieść, w której Rooney Mara gra półtonami, niedopowiedzeniami i przejmującym spojrzeniem. Udana ekranizacja dramatu Davida Harrowera Blacbird.
Brimstone, reż. Martin Koolhoven
Jeden z najciekawszych filmów zaprezentowanych na tegorocznym festiwalu w Toronto. Koolhoven obraca linearność opowiadania. Rozpoczyna od końca i powoli cofa widzów do początku historii, odkrywając coraz więcej karty, dając coraz ciekawsze odpowiedzi na dręczące nas pytania. Film o matczynej miłości, bezwzlędnym złu i przemocy. Itrygujący, mroczny i zaskakujący w formalnych rozwiązaniach.
Free Fire,reż. Ben Wheatley
Rozróba, której nie powstydziłby się sam Quentin Tarantino. Ben Wheatley zamyka swoich bohaterów w podziemnym garażu, wręcza im walizkę pełną pieniędzy oraz arsenał broni. Kupcy i handlarze bronią nie do końca potrafią dojść do porozumienia. Wybucha walka na śmierć i życie. Fantastyczna obsada Brie Larson, Armie Hammer czy Cillian Murphy doskonale się sprawdzają w czarnej komedii.
Frantz, reż. Francois Ozon
Ozon powrócił do formy. Frantz to subtelna i delikatna opowieść o koszmarze wojny. Francuski żołnierz przybywa do niemieckiego miasteczka, by opowiedzieć młodej wdowie i wielkiej przyjaźni z jej mężem. Kłamstwo, strach przed prawdą i wyrzuty sumienia napędzają mężczyznę do działania. Tworzenie opowieśći i fałszywych historii pozwala wszystkim żyć w bezpiecznym świecie złudzeń.
Jackie, reż. Pablo Larrain
Natalie Portman za rolę Jacqueline Kennedy jest murowaną kandydatką do Oscara. Aktorka staje się Jackie, przejmuje jej gest i tembr głosu. Zachwyca lekkością i skromnością, choć niesie na swoich plecach całą filmową opowieść. Larrain przedstawia kilka dni z życia Kennedy – od zamachu na prezydenta do pogrzebu, kiedy, z pełną premedytacją i świadomością, Jackie tworzyła legendę męża. Film niezwykle przejmujący i ludzki z bardzo dobrym kreacjami aktorskim. Na uwagę zasługuje Greta Gerwig, która jest niemal trudna do rozpoznania.
La La Land, reż. Daniel Chazelle
Musical w starym stylu. Zapierające dech w piersiach inscenizacje. Piękne piosenki i urocza ekranowa para: Emma Stone i Ryan Gosling. Uwielbiam ten film od pierwszego wejrzenia. I choć opowiedziane historia jest nieco banalna, zakończenie potrafi zaskoczyć mądrą puentą.
Manchester by the Sea, reż. Kenneth Lonergan
Rola życia Casseya Afflecka. Opowieść o stracie, radzeniu (bądź nieradzeniu) sobie z przeszłością, wyrzutami sumienia i samotnością. Subtelny obraz męskiej nieporadności i problemów z komunikacją.
Aquarius, reż. Kleber Mendonca Filho
Kobieca siła w walce o własne przekonania i swoje miejsce na ziemi. Fantastycznie zagrana przez Sonię Bragę Clara jest ostatnią lokatorką budynku „Aquarius” przeznaczonego do rozbiórki. Miejsca uroczych domków zajmując ogromne, szklane wieżowce, ale Clara nie chce opuścić miejsca, w którym się urodziła. Wdaje się w wojnę z deweloperem. Ich potyczka pełna jest humoru oraz grozy.
Toni Erdmann, reż. Maren Ade
Film o współczesnych 30-latkach, którzy zatopieni w pracy i pogoni za awansami, zapominają o kontakcie z drugim człowiekiem. Maren Ade stworzyła przejmującą opowieść o samotności, smutku i rodzicielskiej miłości pełnej niezwykłego humoru. Pełnokrwiści bohaterowie bawią do łez, ale przede wszystkim stają się doskonałym bodźcem do przemyśleń na temat własnego życia.
Colossal, reż. Nacho Vigalondo
Jeden z najśmieszniejszych filmów, jakie zobaczyłam w Toronto. Fantastyczny duet Anna Hathaway i Jason Sudeiks zostaje zanurzony w nieco przaśną konwencję science-fiction. Problemy osobiste przekładają się na działania ogromnego potwora, który sieje spustoszenie w Seulu. I choć momentami Sudeiks popada w aktorką szarżę, wciąż przyjemnie ogląda się jego zmagania z szalonym i przegranym bohaterem.
Follow
