-daję 8 łapek!
Luca Guadagnino opuszcza słoneczne i namiętne Włochy, ale nie przestaje eksplorować ludzkich namiętności. Suspiria oparta na kultowym horrorze Dario Argento jest niezwykle cielesna, emocjonalnie krwawa i mięsista, ale przede wszystkim wizualnie rozbuchana i metaforyczna. Berlin lat 70. staje się wylęgarnią zła i – co najważniejsze – miejscem kobiecej emancypacji. Rozbuchany taniec lęków, uniesień i seksualności to prawdziwa filmowa uczta.
Suspiria
Danse macabre zmysłów
Susie (Dakota Johnson) pochodzić z Ohio w Ameryce z pobożnej i skromnej rodziny. Od dziecka marzyła o tańcu. Nie dogadywała się z matką, a po jej śmierci postanowiła opuścić kraj i wyruszyć do upragnionej szkoły w Berlinie. Gdy w Europie przybierano nieco inny kierunek, a emigracja gnała za ocean, Susie odnalazła swoją przystań w miejscu zawieruchy i powojennych demonów. Terroryści szerzą swą działalność, z telewizora dobiegają komunikaty o porwaniu i schyłku ery Baader-Meinhof, a ona tańczy. Robi to fenomenalnie! Szturmem podbija serca nauczycielek i tajemniczej lady Heleny Markos.
Mroczne wydarzenia rzeczywistości splatają się z nadprzyrodzonymi siłami. Wraz z pojawieniem się Susie ze szkoły znika Patricia (Chloë Grace Moretz), a Olga traci główną rolę w demonicznym spektaklu zmysłów. Z losami studentek przeplata się życie psychologa doktora Josefa Klemperera (genialnie ucharakteryzowana Tilda Swinton) zajmującego się traumą i przeniesieniem, który wciąż nie może sobie poradzić z emocjami po utracie żony. Silna kobiecość ściera się z kryzysem męskości. Erotyzm stawia czoła niewinności, a matczyna troska zamienia się w unicestwienie.
Suspiria
Suspiria wydaje się pełna chaosu i ucieka od łatwych interpretacji. Czy to opowieść o zgubionej dziewczynie, która staje się liderką? Pragnieniu młodości? Demonicznej sile prowadzącej do samodestrukcji? A może seksualności, która wiedzie do krwawej walki? Luca Guadagnino sprawia, że podniosły artyzm miesza się z kinem eksploatacji. Piękne i precyzyjnie artystyczne zdjęcia przeplatają się z nieostrym i ponurym obrazkiem gdzieś z głębi piekła. W tej mnogości wątków i historii tkwi metoda, która pozwala samodzielnie i według własnego uznania nadawać znaczenia oglądanym scenom. Duża swoboda pozwala cieszyć wzrok tanecznymi ewolucjami i aktorskim popisem Tildy Swinton.
To kino emocji i uczucia z dala od rozsądnego rozumowania. Erotyczna siła przyciągania, nieprzerwany maraton makabry i temat pożądania wyeksploatowany do maksimum sprawiają, że Suspirę ogląda się sercem i okiem. Guadagniono nie ucieka od fascynacji ludzkimi słabościami i nad wyraz dobrze czuje się w mieszance piękna i brzydoty. Jego filmu nie wypełniają słoneczne kadry, ale trudno odmówić im urzekającej inscenizacji. Dominuje tu czerwień i nieustający danse macabre.
Suspiria
Suspira staje się też ciekawym spojrzeniem na postać matki. Również Darren Aronofsky w centrum swojej opowieści (mother!) umieścił matkę i opiekunkę. To u niego spadały na nią wszystkie klęski. Musiała radzić sobie z przeciwnościami losu i ludźmi, którzy wysysali z niej energię, traktując jak źródło wszelkiego dobra, po które można sięgać bez skrępowania. Guadagnino pokazuje, że matka ma swoją moc i to ona potrafi czerpać siłę z otoczenia. Nie poddaje się biegowi wydarzeń, ale nim steruje.
Włoski reżyser zatapia się w obrazy Hieronima Boscha. Rozpływa się makabrze i masakrze, ale jest niezwykle precyzyjny w swym rozpasaniu. Suspiria przybiera kształt artystycznej perełki. To choreograficzne układy, która fascynują równie mocno, jak trip Noe Gaspara w Climaxie. Guadagnino stworzył horror zmysłów i znaczeń, gdzie piękno miesza się z brzydotą w iście artystycznej formie.
Follow
