Manifesto, reż. Julian Rosefeldt
Manifesto
Aktorski master class w wykonaniu Cate Blanchett – napisał branżowy „IndieWire” po premierze Manifesto na festiwalu Sundance. I to powinno wystarczyć za rekomendację! Aktorka wciela się w tym filmie w aż trzynaście różnych postaci.
Na pokuszenie, reż. Sofia Coppola
Na pokuszenie
Sofia Coppola została nagrodzona za tą filmową opowieść reżyserską Złotą Palmą w Cannes. Na pokuszenie jest adaptacją powieści Thomasa Cullinana. Historia rozgrywa się w czasach Wojny Secesyjnej w jednej z południowych szkół dla dziewcząt. Młode kobiety opiekują się rannym żołnierzem wroga. Atmosferę domu zaczyna przepełniać napięcie seksualne i nieoczekiwana rywalizacja.
Podwójny kochanek, reż. Francois Ozon
Podwójny kochanek
Francois Ozon lubi zaglądać do wnętrz, zagłębia się w to, co głęboko skrywane. W Podwójnym kochanku opowiada o miłości Chloe do swojego terapeuty Paula. Kobieta nie ma przed nim tajemnic, mężczyzna również całkowicie się przed nią odsłania, łamiąc kod etyczny swojej pracy. Kilka miesięcy później Chloe zaczyna podejrzewać, że kochanek coś przed nią ukrywa.
The Square, reż. Ruben Ostlund
The Square
Zwycięzca Złotej Palmy w Cannes. Ruben Ostlund w Turyście pokazał, że potrafi zagłębiać się w niewygodne tematy, obnażając słabości ludzkiej natury. W The Square pokazuje paradoksy rządzące światem sztuki. Wyśmiewa poprawność polityczną i doskonale żongluje ironicznym poczuciem humoru.
W ułamku sekund, reż. Fatih Akin
W ułamku sekundy
Pierwszy niemieckojęzyczny film w dorobku Diane Kruger, urodzonej w Niemczech gwiazdy Bękartów wojny Quentina Tarantino i Troi Wolfganga Petersena, przyniósł jej także pierwszą w karierze Złotą Palmę. Bohaterka filmu w ułamku sekundy traci wszystko, co dla niej najważniejsze: męża i małego synka. Rośnie w niej żądza zemsty.
Córki Abril, reż. Michel Franco
Córki Abril
Dwa lata temu Opiekun rozszarpał mnie emocjonalnie. Cichą powściągliwością opowiadania poruszył delikatne struny uczuciowości i zastanowienia. W Córkach Abril meksykański twórca przedstawia historię siedemnastoletniej Valerii, która mieszka ze starszą siostrą w domu matki Abril. Kobieta wydaje się nieobecna w życiu swoich córek, dlatego Valeria nie chce jej poinformować, że spodziewa się dziecka.
Party, reż. Sally Potter
The Party
„Niezwykle smakowity filmowy koktajl pełen kąśliwych uwag, słownej żonglerki i aktorskiej chemii. Sally Potter perfekcyjnie wykorzystała możliwości małej przestrzeni mieszkania by zbudować sytuację pełną napięcia i intensywnych uczuć. Polityczne przekonania, międzyludzkie animozje, skrajne postawy i dynamiczne zmiany przedstawione w dość krótkim filmie (70 minut) zachwycają precyzją i przemyślanym konceptem. The Party to prawdziwy, teatralny, rarytas.”
Una, reż. Benedict Andrews
Una
Una po latach postanawia skonfrontować się z mężczyzną, który w dzieciństwie molestował ją seksualnie. Miłość miesza się ze złością. Kobieta nie niesie w sobie jednoznacznych emocji. Pragnie uświadomić Markowi jak wpłynął na jej życie i jakie były jej uczucia w tamtym momencie. Kameralna opowieść, w której Rooney Mara gra półtonami, niedopowiedzeniami i przejmującym spojrzeniem. Udana ekranizacja dramatu Davida Harrowera Blacbird.
Free Fire, reż. Ben Wheatley
Free Fire
„Free fire” to rollercoaster, który przynosi perwersyjną radość. Oburzenie i strach mieszają z radością tak, że po chwili ma się ochotę powtórzyć tę jazdę bez trzymanki. I choć na ekranie pojawia się tylko jedna kobieta, Brie Larson doskonale rozgrywa karty. Jest niczym przyczajona Lara Croft, która czeka na ostateczne uderzenie. Kto wyjdzie z tego starcia zwycięsko? Jedno jest pewne – nie zabraknie emocji i ogłuszających strzałów. Wheatley trafia w dziesiątkę.”
Follow
