Na ul. Zamojskiego doszło do wypadku, a może zbrodni. Poranione ciało leży na chodniku, wzbudzając sensację wśród sąsiadów. Drobno rozrzucone wskazówki mają doprowadzić nas do prawdy. A w filmie Nieobliczalna nic nie jest takie, jakim się wydaje. Piotr Trzaskalski buduje thriller z domieszką dramatu psychologicznego. Jest gorąco, mrocznie i tajemniczo.
Nieobliczalna: teatr masek i pozorów
Nieobliczalna to sprawnie skonstruowany thriller na podstawie powieści Magdy Stachuli. Oryginalna produkcja Amazon Prime ustawia dość wysoko poprzeczkę produkcjom realizowanym dla streamerów, pokazując, że można tworzyć kino jakościowe dla masowego widza. Co prawda film nie jest idealny, a Trzaskalski angażuje zbyt wiele gatunkowych schematów i pobocznych wątków, jednak całość potrafi skutecznie trzymać napięcie i zainteresowanie. Główna w tym zasługu świetnych kreacji aktorskich z Agnieszką Grochowską na czele. Rola stworzona skromnymi środkami, po cichu niemal krzyczy z powodu niemocy i odczuwanego bólu. Kilka scen z pewnością zapadnie wam w pamięci.
Martyna (Agnieszka Grochowska) z pozoru ma wszystko, czego może zapragnąć kobieta: piękny dom, zdrową i rezolutną córeczkę i męża odnoszącego sukcesy zawodowe. Kraina miodem i mlekiem płynąca to tylko fasada, pod którą skrywa się piekło przemocy domowej. Wojciech (Paweł Małaszyński) to tyran w pięknej powłoce, który manię kontroli opanował do perfekcji. Surowe spojrzenia, niewybredne komentarze, bicie i wydzielanie pieniędzy to jego arsenał w codziennej wojnie, którą sam tworzy. Oprócz tego mamy ojca Wojciecha, Stefana (Andrzej Seweryn), Alicję (Magdalena Cielecka), przyjaciółkę Martyny, jej syna Daniela (Dawid Ptak), Adelinę (Julia Wieniawa) i jej mamę (Magdalena Czerwińska). Losy tych bohaterów łączą się ze sobą, tworząc tajemniczy łańcuch powiązań, który może być kluczem do rozwiązania zagadki zbrodni z początku filmu.
Przeczytaj także: Na samą myśl o Tobie
Każdy z bohaterów ma swoją historię i motywację. Każdy marzy o lepszym życiu i wyrwaniu się z marazmu szarej codzienności. Oprócz Martyny kolejną ciekawą postacią jest Adelina. Julia Wieniawa – w końcu! – dostała intrygujący materiał do zagrania, w którym wychodzi poza zgrany schemat ładnej dziewczyny. Jej bohaterka, wydawać by się mogło, jest z góry skazana na porażkę: samotnie opiekuje się chorą psychicznie matką, pracuje, a w wolnym czasie próbuje znaleźć chłopaka, który będzie dla niej odskocznią od ponurego życia, ale też oparciem i nadzieją na przyszłość. Adelina niesie w sobie wiele emocji, ale wszystko skrywa pod powierzchnią. Zresztą bohaterowie Nieobliczalnej opanowali do perfekcji nakładanie masek i grę pozorów.
Nieobliczalna żongluje gatunkowymi schematami, łącząc ze sobą dwie płaszczyzny czasowe. Całość jest spięta w ramach policyjnego przesłuchania, przenosząc nas w przeszłości do wydarzeń, które doprowadziły do tragedii. Trzaskalski sprawnie porusza się w ramach gatunkowych prawideł, skutecznie buduje intrygę. Oprócz tego daje przestrzeń dramatowi psychologicznemu czy romansowi z dużą dozą pikanterii (odważne sceny erotyczne zostały zrealizowane z dużym wyczuciem i smakiem).
Przeczytaj także: Niepokalana
Trzaskalski świetnie odrobił lekcję z budowania klimatu i aury tajemniczości. Skutecznie plącze tropy i podrzuca wskazówki, by w finale zaskoczyć wszystkich rozwiązaniem kryminalnej intrygi. Choć nie wszystkie wątki wypadają równie wiarygodnie, a opowieść o przyjaźni między Martyną i Alicją kuleje najbardziej, powolne prowadzenie narracji działa na korzyść historii. Nieobliczalna to film o nieuważności, uwikłaniu i niemożności wyrwania się z zaklętego kręgu przemocy, samotności czy zależności. Czasami wystarczy jeden krok, by obudzić się z koszmaru.
daję 6 łapek!
Follow
