– daję 7 łapek!
Sebastian Lelio nie szokuje, choć wkład kij w mrowisko poprawności, społecznej normatywności i oczekiwań. W Glorii patrzył na dojrzałą kobiecość, w Fantastycznej kobiecie przyglądał się tożsamościowym zmaganiom transseksualnej kobiety. Mówił o prawie do miłości i szczęścia. W anglojęzycznym debiucie pozostaje wierny tej tematyce. Zanurza się w świat konserwatywnej żydowskiej społeczności mieszkającej w Londynie, którą po śmierci rabina odwiedza jego córka Ronit (Rachel Weisz).
Disobedience
W świecie Lelio śmierć przynosi nieoczekiwane zmiany. Rzeczywistość, która wszyscy dobrze znali ulega zatarciu i musi zostać zbudowany nowy porządek. Bohaterowie stąpają po cienkim lodzie z nadzieją, że nie wpadną po uszy do zimnej wody. Ronit odcięła się od swoich korzeni, przyjeżdża z Nowego Jorku i niemal natychmiast widzi, że nie pasuje do dawnego świata. Nie potrafi zrozumieć i zaakceptować relacji, które opierają się na zakazach i nakazach. Zatrzymuje się w domu dawnego przyjaciela Dovego (Alessandro Nivola), który od wielu lat jest w szczęśliwym związku z Esti (Rachel McAdams). Pozory trwałej relacji opartej na szczerości szybko zamieniają się w mrzonki i okazuje się, że kobiety łączy wspólna przeszłość.
Disobedience to przede wszystkim obraz małych katastrof i trudnych wyborów. Film otwiera scena w synagodze, kiedy rabin opowiada o trzech istotach, która są na ziemi: aniołach, bestiach i ludziach. Podkreśla przy tym, że tylko człowiek został wyposażony w wolną wolę i możliwość podejmowania decyzji. To motyw przewodni opowieści, w której Esti pozostaje w społeczności ograniczającej jej poczucie szczęścia. Pojawienie się Ronit wyrywa ją z sennego letargu i daje siłę na walką o samą siebie.
O ile można uznać ten film z lesbijski dramat, Lelio potrafi tchnąć nieco kolorytu w przewidywalną fabułę. Nie oferuje banalnych rozwiązań, nie chce dramatu rozdzierającego serce. Więcej w jego filmie rozumu niż pędzących emocji, choć nie zabrakło scen intensywnych i pełnych erotyzmu. Chemia między Weisz i McAdams jest niezwykle hipnotyzująca. Obie są wyciszone, skupione i bez krztyny histerii konsekwentnie prowadzą swoje postaci do finałowego zbliżenia. Erotyka w Disobedience jest subtelna i odważna, a seksualne uniesienie jest pokazane jako coś więcej niż czysta fizyczność.
Film reżysera Fantastycznej kobiety to melodramat w konserwatywnej rzeczywistości. Rozdarte serca, powinności i obowiązki zatopione w ponurym londyńskim świecie przynoszą nieoczekiwane rozwiązania. Lelio skupia się na człowieku, jego prawach do wolności i szczerości.
Follow
